In de vierde eeuw na Christus was er al sprake van wijnbouw in het gebied wat tegenwoordig Saint-Émilion is. Boredaux was in die tijd een handelshaven voor export naar Engeland. En hoewel de groeiende plaats in het jaar 870 zelfs totaal werd verwoest door Vikingen is de stad en streek uitgegroeid tot het beroemdste wijnbouwgebied ter wereld.

In de zestiende eeuw importeerden de Hollanders op grote schaal wijnen. Leuk om te vermelden is het feit dat rond het begin van de zeventiende eeuw Hollanders moerassen van de Médoc droog hebben gelegd. Naast de aanleg van een slim kanalensysteem introduceerden ze ook de techniek van het zwavelen voor het conserveren van wijn. Dit heeft zeker bijgedragen aan het latere succes.

De wijnbouw en handel ontwikkelde zich in de eeuwen erna verder, mede onder invloed van Engelse en Duitse handelaren. De wijnmarkt was echter niet stabiel. Er wast behoefte om tot een markt te komen die niet meer wisselde tussen crisis en oververhitting. Na tientallen jaren waarin gepoogd werd een onderverdeling te maken ontstond in 1855 de beroemde classificatie voor de wereldtentoonstelling in Parijs.

De gloriejaren die toen aanbraken zijn afgewisseld door de grootste crises waaronder de plaag van de druifluis die begin van de twintigste eeuw het grootste deel van de wijnstokken aantastte. Na de eerste wereldoorlog zakte door de grote depressie de vraag in. Het herstel hiervan ging over in de tweede wereldoorlog. In 1973 was een groot schandaal aan het licht gekomen. Vanwege de grote vraag en absurde prijsstijgingen werden wijnen aangelengd met die uit andere gebieden. De opkomst van wijnen uit andere gebieden in de wereld zorgen ervoor dat de wijnmakers in Bordeaux terug moesten naar de basis.

In deze tijd worden er bijna 700 miljoen flessen wijn per jaar geproduceerd. De elitewijnen maken hier enkele procenten van uit. Dit zijn we wijnen uit aansprekende appelations als Médoc, Saint-Estèphe, Pauillac, Saint-Julien, Margaux, Saint-Émilion, Pomerol en Sauternes.